செல்மாவின் விடியல்களில்
கனவுகள் உதிரத்தொடங்கியபோது
மர ஆடையின் ஈரத்திற்குள்ளிருந்து
இமைகள் இமைக்கத்தொடங்கின
வான்பொத்தல்களில் இருந்த
மூடுபனியின் இருட்டு
விழிகளுக்குள் சுவர்க்கம் பரப்புகையில்
ஏகாந்தத்தின் மூலையில்
ஆதிக்காதல் பேசத்தொடங்கியது
செல்மாவின்
கல்லறை பூக்களின் மகரந்திற்குள்
ஜிப்ரானின் இசை நிறைந்துகிடக்கிறது
சருகுமழையின் குவியலுக்குள்ளிருந்த
இறந்தகவிதை
ஒரு மின்மினிவெளிச்சத்தில் உயிர்ப்பாகிறது
நீ எழுதிய கவிதையின் எந்தவரியிலும்
நான் உயிரோடு இல்லை
காதலன் சுவைத்த உதட்டுநிறத்தில்
காதலின் விஷம் உயிருக்குள் நூலாகி
காமத்தின் ஆடையை நெய்துகொண்டிருக்கிறது
அதிகாலை இருளில் இதழ்விரிக்கிற கொழிஞ்சிக்காட்டுக்குள்
உன் இளமையின் முத்தம் ஒன்றைத் தேடித்திரியும்
உன் முத்தங்களை வர்ணப்பூச்சிக்கு பருக்கு
அவைகள்
என் கல்லறைச்செடியின் ஆகச்சிறந்த காதல்வாசிகள்
கனவுகளுக்குள் விளைந்த இரவுகள்
உன் கம்பளியை கேட்கின்றன
சின்னதாய் கட்டிப்பிடி
உன் அருகம்புல் ரோமச் சிலிர்ப்புக்குள்
செல்மாவின் இறந்த விழிகள்
திறந்து மூடட்டும்
கொஞ்சமாய் அவைகளை காதல்செய்
- அதிரூபன்
No comments:
Post a Comment