மிழினாவின் புராதனக்குடில்
- - - - - - - -
காடுபேறு கொண்டவளின் மனம் திவ்யமாய் இசைத்துக்கிடக்கிறது. மனம் காணாத வெளியில் வாழ்வை நகற்றுவதில் ஆழமாய் இருக்கிறாள் மிழினா. மரங்களும் இலைகளும் பேசும் நிஜத்தை தன் காதுகள் இரவல் வாங்கிக்கொள்ளுமென தனக்குள் ஓயாது எழுதிக்கொண்டிருக்கிறாள். தன் ரகசியங்களை வானில் பறக்கவிடுகிற பட்டாம்பூச்சி மனம் அவளுக்கானது.
காட்டில் தொலைந்துபோகிற சுகம் வாழ்நாளின் அதிஉண்ணத தருணமென எண்ணுகிறவள், ஒருநாள் கண்கள்நிறைய காட்டுக்கனவுகளோடு அடர்ந்த மரங்களின் நடுவே புதிய மனிதத் தடம் பதித்து காடு நுழைகிறாள்.
காட்டுவாசம் மனதை குளிர்விப்பதாய் உணருகிறவள், உயிர்களுக்கான பொதுவெளியில் தன் கனவுகளை திறந்து காடு பார்க்கிறாள். நிலமெங்கும் ஊறும் பச்சையத்தோலில் தன் கண்களை இறக்கி தாவரங்களின் மடியில் முகம் வைத்து வாசம் உண்கிறாள் .
மனம் உணராத பெருவெளியின் மகிழ்வுகளுக்கு உயிருள்ளதாய் எண்ணி மகிழ்கிறாள். பெருத்த மரத்தின் உடலை யானையை வருடுவதுபோலென்னி தொட்டுப்பார்த்து இக்கணத்தின் மனதை காடாக்கி மகிழ்கிறாள்.
இலைகளில் பட்டுத் தெரிக்கும் ஒளியில் முகம் நுழைத்து வண்ணமாகிறாள்.
அகத்தை கண்ணாடியாக்கி தன் ஒளிமுகத்தை நினைத்து பார்த்து தூய ஒளியில் முகம் நனைத்ததை எண்ணி ஓலமிடுகிறாள்.
மிருகங்களால் கொள்ளப்படுவோம் என்பதன் பயம் துளியும் இல்லை. இறத்தலை காட்டுக்குள் துறப்பது வாழ்வின் பூரணமென பேசுகிற மனசு அவளை பாதுகாக்கிறது.
நிலம் அதிரும் வேர்களின் வாசம் நிலத்திற்குமேலே வீசத்தொடங்குகிறது. மனிதவாசம் கழிவுற்றதாய் எண்ணுகிறாள் மிழினா.
இலையில்லாத வெளியில் தன் உடலை நகர்த்தி நடந்துபோகிய், எப்போதும் குளித்துக்கொண்டே இருக்கும் அருவி நீரள்ளி குரல் நனைக்கிறாள். உயிருக்குள் இறங்கும் சுவையை வாய்நிறைய பருகு இன்னும் யாரிடமும் பேசாத அகமொழியில் பாட்டுபாடிக்கொண்டு மலையில் பயணிக்கிறாள்.
குரங்குகளும் குருவிகளும் மனித சப்தத்தால் கலவரம் அடைகின்றன.
தன் குடிலுக்குள் நாகம் நுழைவதுபோலான பயத்தை இந்த பறவைகளுக்கு ஏற்படுத்திவிட்டதென்னி வருந்துகிறாள்.
வயிற்றின் பசியை உணர்ந்து மலைவாழை பழங்கள் உண்டு குடல் நிறைக்கிறாள்.
திசைகள் அறியாத பக்கங்களில் இருந்து புதுப்புது ஒலிகள். அனைத்தும் காட்டின் இசை. இந்தகணத்திலான இசைவெளியில் உயிர்துறப்பது வாழ்வின் பூரணமென ஒரு குரல் அவளுக்குள் பேசுகிறது.
காட்டின் அந்திப்பொழுது இரவின் முகத்தை காட்டி இருள்கிறது. இருள்முகம் காண இரவுக்குள் விழிகள் நீட்டி புலப்படாத பிம்பத்தில் அதிர்வுறுகிறாள். காட்டின் பயம் உயிர்பற்றியதல்ல என்பதில் தெளிவாய் இருக்கிறாள்.
காட்டின் வயது பேசும் ஒருமரத்தின் அடியில் உடல் சாய்த்து உறங்குகிறாள்.
காட்டுக்கனவுகளோடு காட்டுக்குள் உறங்கும் சுகம் உயிரின் இன்பம். சருகுகளை அணிந்துகொண்டு உறங்கியவளின் காடு கொஞ்சமாய் ஒளி வீசுகிறது. விடியலின் முகம் புதிதாய் இருக்கிறது. கனவுகளை உதறிக்கொண்டு கண்களை திறந்து புதியவெளி பார்க்கிறாள்.
காலைவனம் கேட்டிராத சப்தத்திலிருந்து பிறக்கிறது. இன்று காணப்போகும் உலகம் நேற்றிலிருந்து பிறந்ததில்லை என்கிற மனதோடு புதிய ஒளியை காட்டுக்குள் வீசத்தொடங்கினாள்.
காற்று பேசும் மரங்களின் நிழலில் தன் புலன்களை உயிர்பித்து காடுதோறும் விளைந்த கனவின் ரகசியத்தை காற்றோடு பேசி நகர்கிறாள்.
வாழ்தலுக்கான அகக்காரணங்கள் காட்டில் பிறந்தவை. இங்கு வீசும் காற்றும் வாசமும் உயிரின் ஆயுள். புராதன நிலத்தில் வாழும் தற்கணம் தன் மனதுக்குள் புதிதாய் காடுபார்க்கிறாள்.
தாவரங்கள் கடிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. பழங்களின் விதைகள் திசைகள்தோறும் சிதறிக்கிடக்கிறது. மனிதன் அல்லாத வேறுஉயிரின் தடம் தன் நிழலுக்கருகில் மறைந்து செல்வதை காண்கிறாள். தன் மிரண்ட கண்களுக்குள் நகரும் மிருகம் எதிரில் ஒரு உடலைத் கடித்துக்கொண்டு நடந்துபோகிறது. எதிரில் நகரும் பயம் இவளை ஒன்றும்செய்யவில்லை. காட்டுயிர் ஆகிவிட்டோம் என்று நினைத்து மகிழ்கிறாள்.
நெரிசல்கள் குறைந்த இடத்தில் பாறையொன்றின் மேலேறி தன் மகிழ்வினை காடு நிரப்புகிறாள். உயிர் விரும்பும் இடம் இந்தகாட்டின் எல்லா நிழலிலும் இருக்கிறது.
கண்கள் விரிகிற வெளியில் தன்னை துரத்திக்கொண்டு ஓடுகிற மனதின் ஆசையில் கண்டிராத வெளியறிந்து உயிர்மகிழ அழுகிறாள் மிழினா .
மரங்களின் நடுவே தன் உயிரை தொலைக்கிற மனம் இப்போது அவள்கணம் ஆனது. காட்டை அருந்தி காட்டை விழுங்கி காட்டை மென்று காட்டுக்குள் மறிக்கிறாள் .
இப்போது அவளின் உயிர்குடித்து வளர்ந்த மரமொன்றில் பறவை கூடுகட்டுகிறது.
ஓடுகள் உடைத்து உடல் நீட்டிய குஞ்சுகளின் முகமொன்றில் மிழினாவின் முகத்தை காடுபார்க்கிறது. பழையநினைவில் ஊறிய காடு இந்தப்பிஞ்சுப் பறவையின் விழிகளில் நெழிகிறது.
பறவையின் முகம்வாங்கி மீண்டும் காடு நுழைகிறாள் மிழினா .
காடு பார்க்கிறாள் காடு சுவைக்கிறாள் காடாய் கனல்கிறாள்....
- அதிரூபன்
